Orpheus Magazine: WAT ALS... door Nasrdin Dchar
“Ik ben een hypochonder en een doemdenker. Als ik iets ongewoons voel in mijn lijf, denk ik gelijk het ergste. Dat ik doodga. Ik vrees vaak het ergste als ik het nieuws lees en zie. Dan gaan mijn gedachten met me aan de haal. Hoeveel tijd van mijn leven ik daarmee verloren heb, ik weet het niet. Heel veel tijd. Mijn angsten zijn irrationeel. Het is inbeelding. Maar in de wereld om ons heen zijn ze dat niet. Dáár sterven mensen, daar gebeurt het echt. Als acteur en theatermaker liep ik al een tijdje rond met het idee daar iets mee te doen. In Wat als... probeer ik dat irrationele in mijzelf aan de werkelijkheid om ons heen te koppelen.
Dit is mijn eerste solo sinds vijf jaar. Ik heb de afgelopen jaren voornamelijk in films en tv series gespeeld. Het werd weer eens tijd voor mijn grote liefde, het theater. Ik heb er onwijs veel zin in, ik kan niet wachten. Maar als echte doemdenker en angsthaas had ik natuurlijk eerst weer allerlei stomme gedachten, zoals ‘wat als het me niet meer lukt? Wat als ik niet meer voor publiek kan acteren?’”
Een spookhuis van gedachten en emoties
“Ik ben een theatermaker die in zijn voorstellingen de grens zoekt tussen acteren en getuigen. Ik vertel verhalen uit mijn leven, maar niet vrijblijvend. Ze confronteren ook en je neemt er als theaterbezoeker hopelijk iets van mee. Mensen die mijn familiedrieluik Oumi (een monoloog over mijn Marokkaanse moeder, voor mij geschreven door Maria Goos), DAD (over mijn vader), JA (over mijn echtgenote en moeder van onze twee kinderen) en mijn ‘coronavoorstelling’ Adem hebben gezien, weten dat ik schaamte en schuldgevoel niet uit de weg ga. Cultuurverschillen, mijn afkomst als zoon van Marokkaanse ouders en mijn geloof zijn belangrijk in mijn leven. Je mag in mijn ziel kijken en nu in Wat als... ook in mijn hoofd. Ik raak er de weg al vaak in kwijt, dus ik probeer je door dat spookhuis van gedachtes, emoties en ideeën te leiden. De laatste twee jaar ervaar ik steeds meer gevoelens van radeloosheid, machteloosheid en woede om wat er in onze wereld gebeurt. Hoe we met elkaar omgaan, hoe we wegkijken, hoe we handelen en hoe onze leiders en politici niet handelen. Dat nestelde zich in mijn hoofd en werd een vaag idee voor deze nieuwe voorstelling. Met hulp van mijn vaste regisseur Floris van
Delft heb ik dat, samen met mijn persoonlijke angsten en doemdenken in een trechter gestopt.”
Verbinding lijkt wel een besmet begrip
“Mijn grote doel als theatermaker is de verbinding te zoeken. ‘Verbinding’ is in deze tijden van polarisatie, oorlogen en genocide in Gaza het belangrijkste woord. Maar het lijkt wel of het een besmet begrip is geworden dat willens en wetens om zeep wordt geholpen. Ik ben een Nederlander met Marokkaanse wortels, ik ben praktiserend moslim en kennelijk naïef om te denken, te hopen, dat het dehumaniseren van mensen met een andere culturele achtergrond en religie vanzelf wel eens zou afnemen.
Moslims worden in deze tijd meer gedehumaniseerd dan ooit. Je hoort aan talkshowtafels mannen uit hun nek kletsen dat alle vrouwen in Nederland binnen afzienbare tijd een hoofddoek moeten dragen en dat wordt klakkeloos voor waarheid aangenomen. Het is niet alleen van de zotte, het is ook onverdraaglijk en levensgevaarlijk gelul. En het schokkende is: niemand kijkt er nog van op. Het is gewoon geworden, we grinniken er wat om.
Mijn woede, angsten en grote zorgen wil ik in Wat als... met mijn publiek verkennen. Waar moeten we nu écht bang voor zijn en waarover kun je geruststellend zeggen: ‘het komt wel goed’? Nee, het is geen voorstelling waarmee ik je depressief naar huis laat gaan. In mijn hoofd gebeuren genoeg dingen waar je hartelijk om kunt en mag lachen. Zoals mijn doemgedachten over een pak vruchtenhagel dat ik in de supermarkt heb gekocht.”
“Ik zoek de grens tussen acteren en getuigen ”
Orpheus Magazine
