Orpheus Magazine: EEN EERBETOON AAN Aznavour, Piaf en Brel
Chanson is emotie, weemoed en romantiek. En ach ja, weet je nog, dat pleintje in Frankrijk waar je met je lief op een terras de accordeonklanken uit de deuropening van het café hoorde dwarrelen die zich mengden met het concert van de krekels in de platanen.
Aznavour, Piaf en Brel
Wij hebben in de lage landen altijd iets met het Franse lied gehad. Chanson is een groots opgezet concert rond de muziek van Charles Aznavour, Edith Piaf en Jacques Brel. Ja ook Brel; niet Frans, maar een Franstalige Belg die volgens velen de essentie van het chanson als geen ander kon raken.
Concert met meerwaarde
Op 16 mei kun je in Orpheus komen wegdromen, meeneurieën en -zingen bij klassiekers als Ne me quitte pas, La Bohème, Je ne regrette rien en La vie en rose. En je gaat er ook iets van opsteken. De drie vocalisten worden in Chanson begeleid door een veertienkoppig orkest. Regisseur Marc Forno is de, van oorsprong Franse, initiatiefnemer van dit concert. Hij gaat als presentator de liederen - met zijn heerlijke Franse tongval - aan elkaar praten. En ons de ziel blootleggen van de muziek waarmee hijzelf is groot geworden. “We wilden niet alleen een concert, we wilden er ook meerwaarde aan geven”, vertelt Forno, voormalig danser in de Parijse Folies Bergère en choreograaf.
“Ik ben in boeken gedoken, heb films en documentaires bekeken en heb daar de leukste dingen uitgehaald. Ik ben de gids, ik presenteer Janneke Elisabeth als Edith Piaf, de straatzangeres die in een maand tijd de meest beroemde zangeres van Frankrijk werd; Filip Jordens als Jacques Brel, de man die altijd angst had voor het podium en een rokkenjager was en Dan Menasche als Charles Aznavour. Ik vertel over de niet altijd gemakkelijke levens van deze drie grootheden, hun jeugd, carrières, hun nukken, liefdes en hun einde.”
De bekendste
Er is nadrukkelijk gekozen voor de bekendste chansonniers. En de bekendste chansons. “Negentig procent van de nummers die in Chanson worden gezongen en gespeeld, zijn bekend bij een groot publiek. Het zal er op z’n minst het refrein van kunnen meeneurieën.”
Een poëtisch verhaal
Het echte chanson vertelt een verhaal, met een begin en een einde, op poëtisch literaire wijze. Het heeft een melodramatische toon en vaak is de tekst ervan in mineur. Marc: “zo’n chanson, dat wordt nauwelijks nog geschreven de laatste decennia. Maar schreef en zong Aznavour louter chansons? Nee, hij omarmde vele stijlen. Voor mij is Aznavour ook geen typische chansonnier, maar wel een poëet en de dinosaurus van de Franse muzikale cultuur.''
Orpheus Magazine
