Orpheus Magazine: DE ONVERWOESTE ZUSTERS van Hoogezand-Sappemeer
Waar het eerdere ‘Jane Austen’ stuk over intimiteit, consentvragen en onze omgang met elkaar ging, draait het nu om het man-vrouw thema. Ilse: “over de vraag waarom vooral vrouwen drie keer harder moeten werken dan mannen. De dynamiek binnen het gezin Brontë kon ik daar mooi aan koppelen. Waar Branwell (de lapzwans van een broer) op het schild gehesen wordt door zijn vader, ziet deze zijn drie dochters totaal over het hoofd.”
Toch draait de voorstelling niet alleen over hun ellendige levens 200 jaar geleden. Er worden doorlopend paralellen getrokken naar onze tijd. Zo vragen de zussen zich af hoe ze vrede kunnen krijgen met de dood, terwijl ze zich nog niet verzoend hebben met het leven. “Hun verhaal gaat over gezinsdynamiek, eeuwige strijd tussen zussen, eerzucht en gezien willen worden. Uiteindelijk is het een tragische geschiedenis natuurlijk, over drie geniale zussen die jong - rond hun 30ste - stierven, terwijl hun vader enkel naar zijn oogappel keek. Dat perspectief, de mannelijke norm, is nauwelijks veranderd. Dat geeft te denken...”
“De mannelijke norm is nauwelijks veranderd. Dat geeft te denken... ”
De strijd tussen Charlotte, Emily en Anne, een lapzwans van een broer en een pijnlijk afwezige vader blijkt in alle opzichten actueel. Dit stuk gaat niet alleen over de positie van vrouwen, erkenning en doorzettingskracht maar ook - zo werkt dat tussen zussen - over rivaliteit.
Dat belooft wat: een tragedie over het leven zelf! Ilse Warringa bedacht het verhaal met Rop Verheijen, Leopold Witte regisseerde het stuk. Dankzij de waanzinnige kostuums en decors wordt het publiek meegevoerd naar de 19de eeuw. Daar klinkt prachtige muziek, gecomponeerd door Bart Rijnink. Inge Bos van Bos Theaterproducties zag meteen kansen. “Dit wordt een mooie avond uit, écht een kijk- en luisterfeest.”
Opnieuw is het vertrekpunt klassieke Engelse literatuur. Dat is geen toeval. “Nee”, zegt Ilse Warringa. “Ik ben al heel lang fan van de boeken van de zussen Brontë. Wuthering Heights las ik voor het eerst op de middelbare school… fantastisch! Ik raakte er verliefd op, las het opnieuw en nog eens, ook in het Engels. Fascinerend is dat de drie zussen onder pseudoniem schreven. Vrouwen werden destijds niet geacht te schrijven. Daar heb je een thema te pakken!
Inge vult aan: “precies, ook ik herken dat. Ik ben een van de weinige vrouwelijke theaterproducenten, maar nog steeds wordt naar ons bureau gebeld met de vraag of meneer Bos aanwezig is. Een vrouw als commerciële producent blijkt dus nog steeds niet anno-nu.” Het ontmoedigde de makers niet te kiezen voor comedy, waarbij het verhaal vanuit het perspectief van Elizabeth Gaskell (biograaf van Charlotte Brontë, hilarisch vertolkt door Rop Verheijen, red.) wordt verteld. “Zij gaat puur voor commercie: alles moet leuk en toegankelijk blijven, ze heeft totaal geen oog voor de kunst. Over die tweestrijd gaat het stuk ook.”
Genoeg stof tot nadenken dus, maar de verpakking is luchtig. Tragedie en komedie gaan hand in hand. Inge Bos: “Wuthering Heights wordt zelfs gedanst. En dan Rop die Elizabeth Gaskell vertolkt… het is een stuk vol humor, vooral over hoe kortzichtig mannen kunnen zijn.”
Ilse: “maar je ziet ook het verdriet, zoals dat van een vader die zijn drie dochters naar het graf brengt. Toch volgt na elk dramatisch moment al snel een grap. Ik wil dat je straks heen en weer schudt in je stoel. Van ontroering, maar ook van het lachen.”
Orpheus Magazine
