Orpheus Magazine: ALEX PLOEG ZOEKT IN Unplugged de diepere laag
Wanneer Orpheus Magazine hem eind augustus spreekt, komt Alex net moe maar zeer voldaan terug van Lowlands. Daar speelde hij in de theatertent Juliet een uur lang alleen comedy en muziek uit Unplugged. “Zo’n groot, jong en ook best rumoerig publiek gaat niet geconcentreerd en stil naar je zitten luisteren”, vertelt hij. Terwijl die momenten van bezinning wel degelijk in deze show zitten, zijn derde na Ultimatum en Ego. “Ook om die momenten kun je lachen, maar ze vallen in de intimiteit van een theater natuurlijk beter op hun plek.”
‘Ik werd pretend student, isoleerde me en ging liggen’
De rode draad die hij door Unplugged heeft geweven is zijn drang zich terug te trekken. Hij voelt zich vaak een kluizenaar, wil niet meer meedoen, trekt zich terug als het moeilijk wordt, volgt het nieuws niet meer, maakt de post niet meer open en ligt de hele dag op bed. Als ervaringsdeskundige vertelt hij op zeer grappige en relativerende manier zijn eigen verhaal. Zo blikt hij terug op zijn studententijd. Na vier jaar had hij het eerste jaar filosofie nog niet afgerond. Hij kapte ermee, maar deed naar buiten toe alsof hij nog studeerde. “Ik werd een pretend student, dook onder op mijn kamer en belandde in een depressie. Ik ging liggen, isoleerde me en werd onbereikbaar.”
‘Dingen die ik moeilijk vind maak ik nu grappig’
Wie hem de afgelopen jaren volgde, nadat hij in 2016 de Publieksprijs won tijdens het cabaretfestival Cameretten, weet dat hij naast het zoeken van de pure lach in de zaal ook zijn kwetsbaarheid laat zien en horen. “Ik heb in Unplugged een nog wat diepere laag proberen aan te brengen. Daarin ben ik denk ik geslaagd. Als beginnend comedian zoek je naar wat grappig is. Naar mate je meer ervaring krijgt zoek je juist naar dingen die je moeilijk vindt en máák je die grappig. Unplugged voelt voor mij aan als een ‘volwassen’ programma. In het begin luchtig en vol lachsalvo’s, maar gaandeweg ontvouwt zich de diepere laag. Het sluit aan bij de levensfase waarin ik zit. Cabaret is een persoonlijkheidskunst. Ik laat de werkelijkheid door mijn brein gaan en filter er de absurditeiten uit en vergroot die. Of blaas normale dingen enorm op.”
‘Ik weet het ook allemaal niet’
Veel materiaal haalt hij uit zelfanalyse, frustraties en gênante situaties. ”Ik ben niet van het opgestoken vingertje. Sterker nog, dat vind ik een beetje ouderwets. Ik plaats mezelf niet boven het publiek door hen te vertellen hoe het allemaal zit. Ik weet het ook allemaal niet. Deze voorstelling gaat over oprecht contact maken en dat ontstaat voor mij juist door me kwetsbaar op te stellen. Met het schrijven van Unplugged heb ik mijn natuurlijke neiging tot pleasen aan de kant gegooid. Ik ben wat rücksichtloser geworden in de onderwerpen die ik durf aan te snijden. Hoe ouder ik word, hoe meer ervaring ik als comedian krijg, hoe groter mijn behoefte om dingen te maken die ik zelf graag zou willen zien als ik in een zaal zit.” De lovende recensies en de nominatie voor een Poelifinario bevestigen dat. “Je probeert als maker tijdens het proces niet te veel bezig te zijn met recensies en prijzen (soms lukt dat en soms niet). Maar dat het zo goed ontvangen is, voelt natuurlijk wel als erkenning. Ik doe mee, ik word gezien.”
‘De kunst is om het fris te houden’
Alex Ploeg, in 1985 geboren in Leiden, groeide op in Haren, bij Groningen. Na zijn afgebroken studie filosofie meldde hij zich bij Comedytrain, het collectief dat zijn podium heeft in Toomler Amsterdam. Hij werd aangenomen en vond daar gestaag zijn eigen stijl. Na Cameretten werd hij in de jaarlijkse peiling van de Volkskrant onder cabaretkenners en volgers aangemerkt als ‘het comedytalent van de toekomst’. Zijn debuutvoorstelling Ultimatum werd genomineerd voor de cabaretprijs Neerlands Hoop. Daarna volgde Ego en in 2023 stapte hij even van het cabaretpodium om samen met onder meer Sanne Wallis de Vries en Bas Hoeflaak een eigen draai te geven aan de toneelklassieker Wie is er bang voor Virginia Woolf?. “Leuk om te doen, maar ik miste na een tijdje wel mijn eigen podium. Cabaret geeft meer vrijheid: ik kan zijwegen inslaan en even improviseren. Ik zoek als cabaretier de interactie met het publiek op en dan wordt het onvoorspelbaar. Ik speel Unplugged nu voor het tweede seizoen en de kunst is om het elke avond fris te houden.”
“Hij ging liggen, isoleerde zich en werd onbereikbaar.’’
Orpheus Magazine
