Orpheus Magazine: Koffie met Tineke Schouten en Roué Verveer

Waar hálen ze het vandaan?

De een schudt de personages, de typetjes en de persiflages schijnbaar uit haar mouw en kan zingen. De ander, zegt hij zelf, ‘kan smakelijk vertellen over zijn eigen leven, maar zingt geen noot zuiver.’

Orpheus Magazine > Koffie met Tineke Schouten en Roué Verveer

Zij is kruideniersdochter uit Utrecht en liet hem, student uit Paramaribo, Suriname, al onbedaarlijk lachen toen hij op zijn studentenkamer in Amsterdam zat. Zij genoot dit voorjaar van zijn huidige show Gewoon Roué, vanwege de gemoedelijkheid en zijn voelsprieten voor zijn publiek dat zich door hem gezien voelt.

Blinde paniek

Al voor ze goed en wel aan de koffie zitten om op uitnodiging van Orpheus Magazine over hun vak te praten, hebben Tineke Schouten en Roué Verveer elkaars unique selling points benoemd. Tineke zit begin september nog midden in het schrijfproces voor haar nieuwe cabaretrevue De Schouten Schoenen Aan. Zoals altijd is het weer ‘blinde paniek’. “Aach jochie, proat me d’r nie van héj”, zegt ze in het plat Utrechts waarmee Lenie van de Takkestraat, Bep Lachebek en de moeder met het ‘rotmokkel’ op de verregende camping, zalen deed huilen van het lachen. “Dan sta ik ’s ochtends voor de spiegel en kijk ik naar mezelf en mompel: ‘waar ben ik weer aan begonnen’. Maar dat is al tientallen jaren zo. Ik vraag veel van mezelf. Ik ben een kind van middenstanders: het moet goed zijn en altijd beter dan het was. En van A tot Z nieuw.” Roué: “Ik sta daar wat ‘nonchalanter’ in, denk ik. Het hoeft niet altijd nog beter, het moet minimaal hetzelfde niveau hebben als de vorige. Ik voel ook best verantwoordelijkheid en druk. Het gebeurt nogal eens dat ik over straat loop of in de supermarkt en dat ik dan enthousiast word nageroepen: ‘hé Roué..., we hebben er zin in man! Zo gelachen de vorige keer, ik neem nu mijn hele schoonfamilie mee!”

Utrecht en Paramaribo

Vijftig jaar geleden zat Tineke Schouten in haar kamertje boven de kruidenierswinkel van haar ouders nog ‘wat te pielen’ op een gitaar. “Ik wilde zangeres worden. Op m'n achttiende mocht ik liedjes zingen in het Muzevalcabaret van de Utrechtse kleinkunstenaar Hennie Oliemuller. Op zaterdagavond. En daar kwam mijn komisch talent bovendrijven.” Komisch talent waarmee ze inmiddels vijfentwintig shows heeft gemaakt, geprezen om het vakmanschap, de muzikaliteit, de timing, de razendsnelle verkleedpartijen en de enorme lachdichtheid. Roué werd vijftig jaar geleden geboren in Paramaribo, Suriname. “Eigenlijk ben ik nog steeds de Roué die ik daar was. Een verhalenverteller, zoals ook mijn vader dat was. Het is iets Surinaams; in een groep zie je altijd één of twee die dominant en ook grappig aanwezig zijn. Er is er altijd een die opstaat. Ik ben die man. Ik woon nu dertig jaar hier, Gewoon Roué is mijn tiende show.”

Vette uitvergrotingen

Zijn show is genomineerd voor een Poelifinario, de prijs van de Vereniging van Schouwburg- en Concertgebouwdirecties voor het beste cabaretprogramma van het seizoen. Van diezelfde club kreeg Tineke in 2022 de Oeuvreprijs, een grote waardering voor haar werk dat theaters nog altijd doet vollopen. Roué: “Wat ik me afvraag is: waar haal je toch elke keer weer die typetjes vandaan? Die volkse, vaak ordinaire vrouwen?” Tineke: “Die typetjes zijn vette uitvergrotingen van wat ik in het dagelijkse leven tegenkom. Ik deed ooit een telefoniste van de ‘Interautogarage’ en daarin roep ik in de intercom ‘meneer Eddy, toestel 9!!’ Dat is een klassieker geworden. Ik ben vroeger telefoniste in een autobedrijf geweest en een van de directeuren heette ook ‘meneer Eddy’. Maar typetjes ontstaan ook vanuit irritatie over iets. En let wel: ze zijn niet altijd onschuldig, ze houden je ook een spiegel voor.”

Klaar met de bullshit

Allebei leggen ze in hun nieuwe shows wat andere accenten aan dan we van ze gewend zijn. Roué: “In Gewoon Roué laat ik mezelf zien als een man die over de helft van zijn leven is. Een man die klaar is met alle bullshit, met dat doorgeslagen wokegedoe, met al die letters LHBT.... en nog een paar..., ik kom altijd maar tot vier. Ik raak er een beetje moe van, ik ga mijn leven inrichten zoals ik zelf wil. ‘Laat me eens met rust’ is mijn boodschap.” Tineke wil zichzelf eens wat pittiger neerzetten in De Schouten Schoenen Aan. “Bij mij is bij geboorte fatsoen ingebouwd. Mijn typetjes gaan soms de platte kant op, maar Tineke Schouten zelf zou het nooit over een ‘natte poes’ hebben, zoals de juffrouw van de sekstelefoon. In mijn laatste show deed ik aan het begin iets stand up-achtigs en dat beviel me wel. Maar ik vond het wat braaf. Ik ga dat weer doen, maar dan wat grover.”

Gezonde twijfels

Optreden is hun leven. “Een belangrijk deel ja,” zegt Tineke. “Ik ben nu 69 en dan krijg je de vraag: hoe lang ga je dit nog doen? Ik ben nog lang niet uitgespeeld. Wie heeft er nou een baan waarvoor honderden mensen ’s avonds de deur uitgaan?” Roué: “Precies! Al zitten er acht mensen in de zaal, al ben ik snotverkouden, ik kom altijd en geef honderd procent, want die mensen hebben zich erop verheugd. Ik denk wel eens: waar heb ik dit aan verdiend? Ik ben hier per ongeluk ingerold en pas de laatste jaren is de gedachte weg dat ik het helemaal niet kan en door de mand ga vallen.” Tineke: “Gezonde twijfels hebben we allemaal. Da’s goed.