Orpheus Magazine: Alleskunner Sven Ratzke is nu... Marlene

Orpheus Magazine > Alleskunner Sven Ratzke is nu... Marlene

Na glansrollen in musicalklassiekers en onemanshows – o.a. Starman over David Bowie en Venus & Mars – is hij nu de gedroomde vertolker van Marlene. Ratzke weet tussen genders te switchen en werk van iconen naar zijn hand te zetten. We spraken hem over zijn werk en Marlene. “Met haar ga ik een stap verder dan ik tot nu deed. Dat is eng. Maar eng is leuk, blijven doen wat ik deed vind ik te makkelijk.” 

Sven Ratzke parkeer je niet in een hokje. Hij is extravagant, flamboyant, een performer tot diep in elke vezel. Het zat er al vroeg in, optreden voor publiek. “Niet tussen de schuifdeuren, ben je gek! Ik klom liever op tafel, dan stond ik hoger en kon iedereen me zien. Artiest word je als het in je zit, dat leer je niet op een opleiding. Dromen van een carrière? Nee, ik voelde vooral drang om op het podium te staan.” 

Onbegrepen

Die noodzaak startte in Duitsland, in Berlijn met stukken van Kurt Weil en Bertold Brecht, later bijvoorbeeld met David Bowie. Na Berlijn volgden New York, Sidney, Londen en Las Vegas. “Het duurde lang voordat publiek in Nederland begreep waarom ik zo nodig helemaal dáár op het podium stond en die onemanshows zo aansloegen. Nederlanders zijn nuchter: waarom speelt hij niet gewoon hier in Roosendaal? Het zat ‘m vooral in de formule, die was hier niet bekend. Ik ben zanger en entertainer, zing jazz en pop; cabaret in een nachtclubachtig sfeertje. Ondertussen werk ik mee aan grote musicals en shows. Zoiets is niet in een hokje te plaatsen en dat willen mensen toch het allerliefst.” 

Ratzke blijft een raadsel, meertalig zelfs. Is hij man of vrouw, homo of bi, een drag queen misschien? Waarom die hakken, die veren? “Als je iets doet wat niemand doet, heeft het tijd nodig. Maar ik heb trouwe fans die altijd een kaartje kopen omdat zij het juist leuk vinden een show te zien waarin ik een mysterie blijf, een raadsel. Zij weten: hij trekt alles uit de kast. Ik wil publiek een mooie avond bezorgen, het misschien zelfs een beetje wijzer maken. Die drang zat er altijd al in.” 

Concepten voor zijn shows ontstaan in zijn hoofd. Ratzke bedenkt alles zelf, van muziek tot verhaallijn en tekst, van licht tot dramaturgie en kleding. Hij noemt het een gesamtkunstwerk waarvoor hij optrekt met professionals. “Zoals het gerenommeerde Renaissance Theater (in Berlijn, red.) waarmee ik Hedwig and the Angry Inch maakte.”

Hildegard Knef

Marlene stond al langer op zijn wishlist. In het prille begin van zijn carrière ontmoette hij die andere Duitse diva: Hildegard Knef. “Haar naam zei me wel iets, over haar artiest zijn wist ik niets. Evenmin over haar connectie met Marlene. Ik schrok van de eenzaamheid en financiële zorgen die Knef aan het eind van haar carrière had. Maar ze inspireerde ook, leerde me hoe het is laidback te zijn: doen alsof iets je heel makkelijk afgaat, je het zo uit je mouw schudt. Haar advies pas ik nog altijd toe. Makkelijk? Makkelijk is het niet, je moet er hard voor werken.” 

Knef en Dietrich kenden elkaar. Marlene was de reden dat ook Hildegard na een carrière als actrice ging zingen. “Ze is een blueprint voor veel artiesten geweest, voor ons allemaal. Een femme fatale, altijd met sigaret, zich bij voorkeur bewegend in een rokerige nachtclubachtige ambiance. Met haar hese stem zong ze over liefde, verlangen en verlies op een manier zoals zij alleen kon. Haar nummers lijken recht uit haar ziel te komen. Ze was een fluïde persoon en liet – vaak gehuld in mannenpakken – zien dat je kunt zijn wie je wilt, kunt doen wat je wilt. Zij deed het met mannen en vrouwen, had schijt aan wat anderen daarvan vonden. Marlene ademt de spirit van de jaren ’30 in Berlijn, een periode van grenzeloze vrijheid die zich laat vergelijken met onze tijd. We weten helaas dat die vibe in de jaren die volgden volledig werd afgestraft en conservatisme groeide. Precies zoals we nu zien.” 

Marlene is een muziektheaterstuk dat eerst in Berlijn te zien is, vervolgens naar Nederland komt en daarna weer naar Berlijn en tenslotte New York gaat. Ratzke belooft ons een inkijkje in Marlene’s ziel, haar leven en verleden.

Het is 3 november 1960 en Marlene is terug in Berlijn. Ze zit in de kleedkamer. Buiten scandeert de menigte “Go home Marlene!” en “Verrader!”. Binnen bereidt de diva zich voor op haar eerste show sinds de oorlog. Er volgt een reis door het leven van één van de grootste iconen van de 21ste eeuw. Een inkijkje in de waanzin, de showbizz, haar herinneringen vol nostalgie en verlangen. Met als klapstuk: het concert zoals ze het toen, in 1960 in Berlijn, gaf.

Meer stories