Orpheus Magazine: Edsilia Rombley terug in het theater

Met In Balans komt Edsilia Rombley terug naar het theater. En daar heeft ze ongelooflijk veel zin in. Met deze tour en het verschijnen van het gelijknamige album kijkt ze terug op 25 jaar in het vak. “Vijf-en-twintig jaar, jeetje, zolang al? De tijd is voorbijgevlogen.” 

Orpheus Magazine > Orpheus Magazine: Edsilia Rombley terug in het theater

Edsilia is uitgerust, opgeruimd en vrolijk. In aanloop naar haar tour maakt ze graag even tijd voor Orpheus Magazine om te praten over wat balans voor haar betekent. 

In Balans. Die titel kwam bij me naar boven toen ik nadacht over de afgelopen 25 jaar, een periode die zo snel voorbijging. Maar de titel gaat ook over hoe balans zo van deze tijd is. Beseffen wat je hebt, wat je wél kunt en daar dankbaar voor zijn, dat is iets waar ik veel mee bezig was de afgelopen twee jaar. Het was een zware periode voor heel veel mensen. Ik realiseerde me dat ik vooral geluk heb. Ja, ook mijn tour moest door corona verschoven worden. Dat is jammer maar niet meer dan dat. Wat er wel was: meer tijd om na te denken, meer creativiteit om in te zetten en stil te staan bij wat ik heb; zoveel geluk.” “Ik besefte nog meer hoe goed Tjeerd en ik het samen hebben, hoe goed de kinderen gaan. En hoeveel we ondertussen wél konden. 

In de studio van Tjeerd ging het werk voor hem en mij gewoon door en toen kwam voor mij het hosten van het Songfestival ook nog eens. Soul, Pop, Jazz, R&B, Up-tempo, Ballads: Edsilia komt tot haar recht in zoveel genres. Ze zingt met even veel gemak Engelstalige songs als in het Nederlands. En wisselt haar theatertours moeiteloos af met tv-optredens. Als een van de Ladies of Soul stond ze al vijftien keer in een uitverkocht Ziggo Dome. Dan rest er maar één conclusie: dan mag ik niet meer dan héél dankbaar zijn.” 

Tevredenheid 

“Tevreden zijn met wat er is zit misschien in mijn opvoeding. We hebben thuis geleerd dat je ook met weinig een goed leven kunt hebben. Mijn moeder voedde mijn broer, zus en mij alleen op en we hadden het niet breed. Drie kleine kinderen in haar eentje grootbrengen betekende dat ze heel veel moest werken. Maar ze wist er met creativiteit toch altijd een feestje van te maken. Zo maakte ze bijvoorbeeld soms zelf een outfitje voor ons. Doordat mijn moeder veel werkte keken mijn broer, zus en ik naar elkaar om en zorgden we goed voor elkaar. Tekort kwamen we niets. Onze kinderen zijn ontzettend verwend maar zij zien de waarde van het kleine ook. Ze vinden het leuk om zelf dingen te maken of creëren zonder het meteen ergens te hoeven kopen.” 

“Werk is hartstikke leuk, maar ik wil er ook zijn voor mijn gezin, familie en vriendinnen. We moeten regelmatig iets afspreken want daarin zit mijn ontspanning. Op die gezelligheid teer ik. Balans vereist dat ik goed voor mezelf zorg, een beetje op mijn eten let en regelmatig sport. Ik zit niet meer in mijn dunste fase en dat is niet erg. Maar toen de vakantie voorbij was en ik in de spiegel keek dacht ik wel: wow, daar moet even wat aan gedaan worden.” 

Ik schuw emoties niet 

In mijn theatershows laat ik veel van mezelf zien. Van de levensfase waarin ik op dat moment zit. De veertig aantikken, moeder worden – moederschap is de grootste uitdaging ever – of alles tegelijk willen en maar in de sneltrein mee denderen. Ik schuw emoties niet maar waak er wel voor dat zo’n show niet te zwaar wordt. Het moet ook een leuke avond worden, eentje die veel energie oplevert. Mijn theatershow In Balans heeft ook een kop en een staart. Inspiratie voor de verhaallijn komt nog wel eens ’s nachts, dan vind ik ineens het bruggetje naar een passend nummer. Dat noteer ik. Karin Bloemen en Carina de Knegt helpen me al jaren met mijn shows, zij brengen structuur in alle notities, mijn verhaal. Hen lukt het de rode draad te pakken. Tjeerd denkt vanuit muziek en de volgorde van de set mee. Verder heb ik weinig nodig hoor.” 

Muzikaal avontuur 

“Ik verheug me erg op de nieuwe theatertour omdat ik daarmee mensen langer mee kan nemen in mijn muzikale avontuur. Dat is heel wat anders dan een half uurtje knallen op een evenement. Zo’n zaal vol, mensen die speciaal voor mij een kaartje kopen... ik vind het nog steeds niet vanzelfsprekend, ook niet na 25 jaar. En weet je: al zit die zaal maar halfvol, dan nog ben ik tevreden, doe ik mijn stinkende best.”